ΑΠΑΘΕΙΑ, ΕΝΑ ΝΕΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΚΛΙΜΑ
Είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι ζούμε σε μια εποχή μετάβασης, μεγάλης αβεβαιότητας και ραγδαίων αλλαγών σε πλανητική κλίμακα.
Οι αλλαγές αυτές επισυμβαίνουν τόσο γρήγορα ώστε αδυνατούμε να τις παρακολουθήσουμε ή να τις πληροφορηθούμε έγκυρα και στοιχειωδώς, πόσο μάλλον να τις ελέγξουμε και να σταθούμε κριτικά απέναντί τους για την συνδιαμόρφωση ενός βιώσιμου μέλλοντος για όλους.
Απεναντίας, ο σύγχρονος καταιγισμός διακίνησης της πληροφορίας - με την συνδρομή βέβαια των κατασκευασμένων ειδήσεων και της λεγόμενης "έγκυρης"
παραπληροφόρησης - έχει προκαλέσει το σύνδρομο μιας μαζικής αδιαφορίας ή απάθειας με άκρως ανησυχαστικές ή και δυστοπικές συνέπειες.
Χρησιμοποιώντας εικόνες-θραύσματα ενός τέτοιου δυστοπικού μέλλοντος, αυτήν ακριβώς
την παθητικότητα, την μη συμμετοχή μας στην λήψη των αποφάσεων που αφορούν τις
ζωές μας έρχεται να καταγγείλει η παρούσα ενότητα έργων.
Η ειρωνεία στον τίτλο, που ξυπνά συνειρμούς μιας άλλης διάψευσης της προσδοκίας, δεν είναι καθόλου τυχαία: γιατί, αυτά που διακυβεύονται, πέρα ασφαλώς από την ανάγκη μας
για αξιοπρεπή διαβίωση, είναι και η ανάγκη να συνεχίσουμε να θαυμάζουμε στον
απομαγευμένο κόσμο μας∙ χωρίς όμως να δώσουμε το λόγο σε νέες δεισιδαιμονίες και νέους, ή ανακαινισμένους φανατισμούς.
APATHY, A NEW BRAVE CLIMATE
It is now indisputable that we live in a time of transition, high uncertainty and rapid changes on a planetary scale.
These changes happen so fast that we fail to monitor them or to be informed
validly and basically, let alone check them out and stand up to them critically
for the co-formation of a sustainable future for everyone.
On the contrary, the modern information traffic storm- with the help of the fake
news and what is so -called "valid" misinformation - has caused the syndrome of a mass indifference or apathy with highly disturbing or and dystopic consequences.
Using images-fragments of such a dystopian future, this section of projects comes to denounce this very passivity, our non-participation in deciding on our lives.
The irony in the title, which evokes associations of another denial expectation,
it's no coincidence: because, what is at stake, beyond our need for decent living
is that we also need to continue to admire in our alienated world.
But without giving the floor to new superstitions and new, or renovated fanaticism.
